Anil Shrestha

जाडोको यो एउटा बिहान । भर्खरै कुरियरबाट सीमा आभासको कविता कृति ‘साँझको सङ्घारबाट’ हातमा परेको

बिहानको सात बज्दैछ । साउनको महिना । रातभरिको झरीले भिजेको काठमाडौं र एउटा चिसो बिहान

आँबुखैरेनीबाट हिँड्ने सुरसार गर्दागर्दै घडीले दिउँसोको दुई बजाइ छाड्यो । बस पर्खदा घडीले अरु पन्ध्र

बिहानको झिसमिसे उज्यालो पोखिँदै गइरहेको थियो । पानीको सिमसिमे क्रम रोकिँदै थियो । कुहिरोको बाक्लो

वीऊ नष्ट हुनू अगाडि विरूवा निक्लन्छ नौलो वनीनौलो जान्छ पुरानिदै अरु नयाँ निक्लन्छ नौलो वनीयै

आज म धेरैचोटि आफैसँग घोत्लिएको छु । मेरो यो घोत्ल्याइँले भने बिहानैदेखि घरमा श्रीमतीको छटपटीलाई

साहित्य र कला समाजको प्रतिविम्बन हो । यसले गतिशील यथार्थको उद्बोधन गर्दै एउटा समुन्नत, सभ्य

ए, रातहरुको राज्य !ए, शवहरुको सम्राट !अब त बोल मैले बुझ्ने गरीकहिलेसम्म अनिर्णित रहिरहन्छमेरो आँसुको