अनिल श्रेष्ठ

पीडा छआह छताड्ना छछटपटी छअहँ, कहीँ कुनै अन्तर छैनफेरि पनि उही/उस्तै गाउँसँगएउटा चिसो उच्छवास छ

प्रिय जुनु,डिसेम्बर महिनाका यी अन्तिम दिनहरुअसाध्यै रिक्त छ यो घामघाम छ तर गर्मी छैनएक सातादेखि

आरू फुलेपछिधर्तीमा गोधुलि चढ्दै गइरहेकोएक साँझ,केही राता मान्छेहरूसैन्य पोशाकका एक हुल राता मान्छेहरूतल बेसीतिर झरे

आधा अङ्गालो दाउराआधा किलो चामलआधा किलो आलुआधा किलो दालआधा पाउच तेलआधा पसर नून पानी ?भो

म फैलन्छुविशाल माटोमुनिर रुखहरुलाईम बलियो आड दिन्छु म जरा हुँमलाई बलियो गरीजमिनमुनि हुर्कन देऊ म

मात्र झ्यालहरुबाट देखिने एकपसर आकासमेरो आकास हुन सक्दैनपर्दाहरुमा कोरिएका क्यानभासयुक्तरङ्गीन चित्रहरु हेरेर मात्र पनिम कसरी

एकदिनम नदीछेउ गएँ शान्तसफार, स्निग्धनदी अविराम बगिरहेको थियो ‘किन आयौ ?’ नदीले सोध्यो‘म तिमीलाई नजिकबाट

बाँस,जसलाईतिमी बाँसुरी बनाऊर एउटा मिठोधुनले बजाऊदुनियाँतिम्रो अघिल्तिरआनन्दलेलीन भएर झुल्छर मग्न हाँसोहाँस्छ बाँस,जसलाईतिमी लौरो बनाऊर बर्साऊ

(कानमा इयरफोन लगाउनुपर्ने बहिराहरुजहाँ सङ्गीत प्रतियोगिताका जज हुन्छन्र जहाँ आत्मामा पत्थर परेकाहरुकाव्यका निर्णायक मानिन्छन्,काठका खुट्टाहरु

रोपमेरा निर्वस्त्र छातीभरितिम्रा क्रूर सङ्गीनहरु रोपसैनिक पहराहरु लगाऊचारैतिरर, बन्दी बनाऊवा सयौं बुट र लाठीहरुलेमलाई घाइते