आरु फुलेपछि
धर्तीमा गोधुलि चढ्दै गइरहेको
एक साँझ,
केही राता मान्छेहरु
सैन्य पोशाकका एक हुल राता मान्छेहरु
तल बेसीतिर झरे
चराहरु बासस्थान खोज्दै थिए
हावा चलिरहेको थियो
र आरुका फूलहरु खेलिरहेका थिए
फूलहरुको गन्धमा
धर्ती रजस्वला भएको साँझ
ती राता मान्छेहरु
वसन्तका गीतहरु गाइरहेका थिए
तिनीहरु काँधमा राइफल बोकिरहेका थिए
र राइफलका संगीनहरु टल्किरहेका थिए
सङ्गीन बाँधिएका राता ध्वजाहरु
जोडले हावासँगै फर्फराउँदै थिए
ती यतै, यतै आए
जुनु, ती साँच्चै बाँसुरीका धुनहरु बोकेर आए
ती भर्खरै धर्तीमा पोखिएको जून लिएर आए
दैलाहरु उघ्रिए
झ्यालहरु खुले
र पिंढीमा बत्तीहरु बलिरहे
जुनु, फेरि एकपल्ट
जूनको उज्यालोमा धर्ती सफा देखियो
जूनकिरीहरु नाचिरहे
गाउँभरि उन्मुक्त खुशी छरिइरह्यो
र गाउँ एकै ठाउँ भेला भएर
दीनिकाको कुराहरु गरिरह्यो
राती अबेरसम्म
धेरैबेरसम्म
त्यहाँ अन्यायका कुराहरु उठिरहे
त्यहाँ अत्याचारका कुराहरु भैरहे
गाउँका मुखिया/पर्धानहरुले लुटेका कुराहरु भइरहे
थानाका चौकीदारहरुले चुटेका कुराहरु भइरहे
ती राता मान्छेहरु
आफ्नो डायरीमा के के, के के नोट गरिरहे
उनीहरुका आँखाहरु बलिरहेका थिए
र मैले त्यहाँ, ती आँखाहरुमा
थुप्रै ज्वारभाटाहरु उठिरहेको देखिरहें
बिहान, भालेको डाँकपख,
कतै आँखाहरु झिमिक्क नपर्दै
जुनु, ती राता मान्छेहरु कहाँ गए ?
अहँ ! थाहै भएन
जुनु, आरु फुलेपछि
धर्तीमा गोधुलि चढ्दै गइरहेको त्यो साँझ
अझै पनि म आँखाहरुअघि बोकिरहेको छु ।
जनएकता, २०५७
