कथा

साँझको धमिलो एकान्तलाई चिरेर अनायासै पर बस्तीबाट आएको चीत्कारपूर्ण कारुणिक कोलाहलले स्वाभाविक रुपमा मेरा आँखाहरु

सूर्यास्तसँगै मस्र्याङ्दी नदीको किनारबाट उठेको चिसो बतासले सुभद्राको एकान्तलाई हिर्काएर गयो । एउटा तन्द्राबाट ब्युँझिइन्

कहिलेकाहीँ रोगले साह्रै च्यापेपछि निद्रा पर्दैन । नत्र त रोगको सामान्य दुखाइ सहेरै निदाउनु आदत

‘……..बुबा, जीवनमा दुईचार साँवा अक्षर पढाइदिनु भयो । आमाको अभावमा आमाको माया दिनुभयो । दुई

पुष महिनाको बेलुकीको घामको स्पर्शले धर्तीलाई सुम्सुम्याएर सूर्य भर्खरै स्वयम्भु पारिको डाँडाबाट ओझेल प¥यो ।

१५ मे २००३, शुक्रबार प्रिय जुनमाया, आजदेखि केही लेख्न सुरु गरुँ भन्दैछु । खास गरी

‘तपाईंको नाम ?’ ‘क्रान्ति ।’ उसले मलाई जिस्किएरै भन्यो कि साँच्चिकै उसको नाम क्रान्ति थियो,

बिहानैदेखि आकाश धमिलो छ । बाथको रोगीको राम्ररी खुल्न नसकिरहेको ओँठको हाँसोजस्तो यो बिहान ।

बारीका डिल र कान्लाभरि सयपत्री फुले ।  घरका छत, दलिन, चोक, मटान, आँगन, करेसाबारी, सबैतिर

‘खबरदार,….. ।’ ऊ चिच्याउँदै त्यो व्यस्त सडकको भीडको एक छेउमा आएर टक्क उभिई । उसले