आरु फुलेको साँझ
आरू फुलेपछिधर्तीमा गोधुलि चढ्दै गइरहेकोएक साँझ,केही राता मान्छेहरूसैन्य पोशाकका एक हुल राता मान्छेहरूतल बेसीतिर झरे
यो देशको सबैभन्दा ठूलो मुर्दाघर हो सिंहदरबार
आधा अङ्गालो दाउराआधा किलो चामलआधा किलो आलुआधा किलो दालआधा पाउच तेलआधा पसर नून पानी ?भो
मलाई जराहरु भएर फैलन देऊ
म फैलन्छुविशाल माटोमुनिर रुखहरुलाईम बलियो आड दिन्छु म जरा हुँमलाई बलियो गरीजमिनमुनि हुर्कन देऊ म
आँखीझ्याल र आवाजहरुको जुलुस
मात्र झ्यालहरुबाट देखिने एकपसर आकासमेरो आकास हुन सक्दैनपर्दाहरुमा कोरिएका क्यानभासयुक्तरङ्गीन चित्रहरु हेरेर मात्र पनिम कसरी
हल्लाहरु छन् र त हामी अझै जिउँदा छौं
(कानमा इयरफोन लगाउनुपर्ने बहिराहरुजहाँ सङ्गीत प्रतियोगिताका जज हुन्छन्र जहाँ आत्मामा पत्थर परेकाहरुकाव्यका निर्णायक मानिन्छन्,काठका खुट्टाहरु
रोल्पाली आमा
रोपमेरा निर्वस्त्र छातीभरितिम्रा क्रूर सङ्गीनहरु रोपसैनिक पहराहरु लगाऊचारैतिरर, बन्दी बनाऊवा सयौं बुट र लाठीहरुलेमलाई घाइते
सर्पहरु र असुरक्षित सपना
मेरा सपनाहरुलाईनीला आँखा भएका सर्पहरुबाट खतरा छकिनकि अझै हिँस्रक सर्पहरुकैअधीनमा छ यो रात जोडजोडले हल्लिरहेछ
भुइँकुहिरो र समरगीतहरु
अलिकति घामको झुल्को पोखियो सिस्ने र जलजलामाचिर्बिराउँदै चराहरूले गणेश हिमालको फेदीबाटबिहानीका सुन्दर गीतहरू गाए पहाड