Anil Shrestha

तिमीसँगऊ त्यो एउटा सारङ्गी छत्यो हामीलाई देऊदिनसक्छौ ?तिमीले त्यो सारङ्गी ?हामी आफ्ना हातहरूले बिस्तारैत्यसका तारहरूलाईछोइरहन्छौं

अहँम आफ्नो छाती फोरेरतिमीहरूलाई निर्बाध अब कुनै तटबाँधनिर्माण गर्न दिन्न घरीघरीमेरो छातीमाथि तिमीहरूनिष्ठुर बाँधहरू बाँध्न

बत्तीको धमिलो उज्यालोथालमा खसेपछिसाँझको दैलो टेकेरआमाका सम्झनाहरू घरभित्र चिहाउँछन्र सोध्छन्– ‘भात खाइस् छोरा ?भाइबहिनीहरूले खाइसके

गाउँमाएकदिन उसलेदैलोअघिसडक पु¥यायोर, सडक पुगेको वर्षपहिरोमा एकदिनघरसँगैउसको बा बग्यो सधैंउसको आँखामाखेलिरह्योपहिरोलेबगिरहेकोबा’को तस्बिर । शब्दाङ्कुर–२०७९,

पैल्ये, पैल्ये …. (यो कथाको प्रसङ्गधेरै वर्षहरूअघिबाट सुरू हुन्छ) माथि लेकबाटखर्कबाटगाईवस्तु धपाउँदैदिदी अन्नपूर्ण तल सेती