निबन्ध

बित्थैमा साँढे चार घण्टा एकै ठाउँमा बिताएर बस्नुजस्तो गाह्रो पनि केही होइन । अझ चकमन्न,

यी कमिलाका ताँतीहरु कहाँ हिँडेका होलान् यसरी लस्करै !कतै यी बेहुला कमिला लिएर जन्ती हिँडेका

समय, खै ! किन आजकल यति कठोर बनिरहेछ ? मनहरु किन यति मर्माहत भएर दुखिरहन्छन्

तिमी तल्लीन छौ म जलेको हेर्नम भने जल्दाजल्दैतिम्रो दीर्घायुकोकामना गरेरै जलिरहेँ छ्या ! यो मनले

तिम्रो हरेक मङ्गल कार्यमाअछुतको जुठो मुखबाट निस्केकोसहनाई र कर्नालको सङ्गीत फेरि कसरी मङ्गल ?मेरा अस्पृश्य

गाउँलाई नाप तौलकोपरिभाषाको ज्ञान छैनगाउँका साहुलाईव्याजमाथि स्याज थप्नेएकलौटी अधिकार छ ।–मोदनाथ मरहट्टा, उज्यालो जन्मनुअघि(खण्डकाव्य) २०५२

एक सवेरा थाजब हँसकर उठते थे हम,और आज कई बार बिना मुस्कुरायेही शाम हो जाती

जाडोको यो एउटा बिहान । भर्खरै कुरियरबाट सीमा आभासको कविता कृति ‘साँझको सङ्घारबाट’ हातमा परेको

२०४६ सालको जन आन्दोलनपछिका वर्षहरु मेरो साहित्यप्रतिको रुचि र अध्ययनको वर्षहरु रहे । काठमाडौंका क्याम्पसका

वीऊ नष्ट हुनू अगाडि विरूवा निक्लन्छ नौलो वनीनौलो जान्छ पुरानिदै अरु नयाँ निक्लन्छ नौलो वनीयै