Anil Shrestha

पैल्ये, पैल्ये …. (यो कथाको प्रसङ्गधेरै वर्षहरूअघिबाट सुरू हुन्छ) माथि लेकबाटखर्कबाटगाईवस्तु धपाउँदैदिदी अन्नपूर्ण तल सेती

म कुँडुलेटारमेरो छेवैबाट बग्छ मस्र्याङ्गदीको पानीमलाई छोएरै भाग्छन् किनाराहरूतर ब्राह्मण टोलकी एउटी दलित यौवनामानौं, एउटी

साँझले जाडो हाल्दै गरेकोत्यो एउटा साँझर त्यो एउटा बूढो नीमको रुखचिसो हुर्किरहेका कानहरुलाई छोएरकसैको तातो

हाडहरुजस्तै छरपस्ट उठिरहेकामहाभारत पर्वत श्रृङ्खलाका अग्ला लेकहरु छन्असत्ती सत्ताका आँखाहरुले सधैं डामिरहनेकविताका हरफहरु झैंसधैं सासनाले

त्यो साँझ,एउटा कालो बाजका नङ्ग्राहरूलेमेरो कविताको छाती हिर्काएर गएर मृत्यु बोकेर आएकाकाला पखेंटाहरूले मृत्युकाघोषित आदेशहरू

मेरो सामुन्नेबैंसालु दृश्यहरूकोयौटा पहाड उभिएको छम हेर्छुर, एकटकलेत्यो अग्लो पहाडलाईहेरिरहेको छु पहाडहरू, जो कहिल्यैआफू उभिएको