कविता

जङ्गलमाएक जोडी पक्षी थियो निकै प्रेमिलदुवैले एकअर्कालाईअगाध माया गर्थेदुवै रनबन घुम्थेचारा खोज्थेगीत गाउँथेरमाउँथे कावा खेल्थेजङ्गल

(दक्षिण भियतनामका सहिद न्युगेनभान ट्रायप्रति) सूर्यजस्तै तेजिला आँखाहरुजसका आँखाहरुले मृत्युलाई ललकार्छन्जसका आँखाहरुसँग आँखा जुध्न नसकेरकाला

यादको एकान्त (एक) हावामा तैरिँदै आयोएउटा शालीन तस्बिरर, उसका आँखाहरुबाटबर्षिरह्यो खुसी पोखिरह्योउसका खुसीहरुले एउटा उज्यालो

म एक पाइला टेक्छुमेरो एक पाइलाले अर्को पाइलालाईअघि बढाउँछ र, म दुई पाइलाअघि बढ्छु म

आऊछातीभित्रअसङ्ख्य घाउहरूलुकाएरम मेरो छातीमाथिउम्रिएका बैँसहरूलेतिमीलाईयो प्रकृतिकोअप्रतिम सौन्दर्यबाँड्न चाहन्छु मलाईयहाँ आएरमुस्कुराइरहेकामानिसहरूर, उनीहरूकोखुसीनिकै मन पर्छ म उनीहरूकोअसीम

तिमीसँगऊ त्यो एउटा सारङ्गी छत्यो हामीलाई देऊदिनसक्छौ ?तिमीले त्यो सारङ्गी ?हामी आफ्ना हातहरूले बिस्तारैत्यसका तारहरूलाईछोइरहन्छौं

अहँम आफ्नो छाती फोरेरतिमीहरूलाई निर्बाध अब कुनै तटबाँधनिर्माण गर्न दिन्न घरीघरीमेरो छातीमाथि तिमीहरूनिष्ठुर बाँधहरू बाँध्न

बत्तीको धमिलो उज्यालोथालमा खसेपछिसाँझको दैलो टेकेरआमाका सम्झनाहरू घरभित्र चिहाउँछन्र सोध्छन्– ‘भात खाइस् छोरा ?भाइबहिनीहरूले खाइसके

गाउँमाएकदिन उसलेदैलोअघिसडक पु¥यायोर, सडक पुगेको वर्षपहिरोमा एकदिनघरसँगैउसको बा बग्यो सधैंउसको आँखामाखेलिरह्योपहिरोलेबगिरहेकोबा’को तस्बिर । शब्दाङ्कुर–२०७९,

पैल्ये, पैल्ये …. (यो कथाको प्रसङ्गधेरै वर्षहरूअघिबाट सुरू हुन्छ) माथि लेकबाटखर्कबाटगाईवस्तु धपाउँदैदिदी अन्नपूर्ण तल सेती