(दक्षिण भियतनामका सहिद न्युगेनभान ट्रायप्रति)
सूर्यजस्तै तेजिला आँखाहरु
जसका आँखाहरुले मृत्युलाई ललकार्छन्
जसका आँखाहरुसँग आँखा जुध्न नसकेर
काला मैकनमाराहरुका आँखाहरु तल झुक्छन्
जसका आँखाहरुले अमेरिकी सैन्य शिविरहरु ध्वस्त हुन्छन्
र शत्रुहरुमाथि धावा बोल्छन्
के ती सामान्य नागरिकका आँखाहरु हुन् ?
जो न कहिल्यै हट्यो आँधीहरुमा
जो न कहिल्यै झुक्यो मृत्युहरुमा
स्वाभिमानले उठेका ती शिरहरु
के पहाडजस्तै अटल/अविचल थिएनन् ?
जसको पवित्र हृदयबाट
आफ्नो भूमिप्रति अपार श्रद्धा बग्थ्यो
र जसको शीतल स्नेहले भरिएको आँखा
क्रूर अमेरिकाली आँखाहरुले डामेको
आफ्नो भूमि सुम्सुम्याइरहन्थ्यो
के ती आँखा भाव विह्वल थिएनन् ?
शान्त अनुहारमा चम्किरहेको आँखा
जब सैगोन हुँदै भियतनाम
र सम्पूर्ण विश्वभरि फैलन्थ्यो
के ती अदम्य साहसले
काला मैकनमाराहरुका मुटु काँपेनन् ?
फाँसीको अन्तिम सजाय सुनाउँदै
जब काला मैकनमाराहरुले
तिम्रो आँखामा कालो कपडा बाँधे
र, कपडा च्यात्दै
तिमी करायौ– ‘छाड, मलाई मेरो
अति प्रिय भूमि हेर्न देऊ’
न्युगेन,
ए ! मेरो प्रिय मानिस
के आस्थाको राता हिमाल मानेर
शिरहरु तिम्रो सामु नतमस्तक थिएनन् ?
के तिम्रो धर्तीमा रातो झण्डा फहराएन ?
जब इतिहास पल्टाउँछु म
र दक्षिण भियतनामको आकाशमा चम्किरहेको
एउटा रातो उज्यालो तारा देख्छु
न्युगेन, जाडोले एकतमास हिर्काइरहेको मेरो भूमिमा
म गर्मीको एउटा राहत महसुस गर्छु
र, दृढताको मुठी कस्छु
न्युगेन, न्युगेन
म प्रेम गर्छु तिम्रा ती आँखाहरुलाई ।
०००
‘मृत्युपर्व होइन मेरो देश’ (२०५५)
कवितासङ्ग्रहबाट